Staloryt został wykonany jako ilustracja do książki Samuela Heinricha Spikera Berlin und seine Umgebungen im neunzehnten Jahrhundert, wydanej w Berlinie w 1833 r. (Hahn 2006, s. 4–5). W tym samym roku zmarł książę Antoni. W pałacu mieszkali synowie Wilhelm i Bogusław ze swoimi małżonkami, siostrami z książęcego rodu Clary und Aldringen. Matka obu księżniczek, Ludwika Alojza von Clary und Aldringen, zajmowała część lewego skrzydła. Pałac sprzedano w 1875 r. skarbowi państwa i po adaptacji wnętrz stał się rezydencją kanclerza Niemiec, Ottona von Bismarcka. Funkcję kanclerskiej siedziby utrzymał do II wojny światowej (w czasach hitlerowskich na sąsiedniej działce, wzdłuż ogrodu, postawiono nowy gmach). Pałac, pozostający w niezmienionym kształcie zewnętrznym od końca XVIII w., został zbombardowany w czasie II wojny światowej. Zrujnowane i wypalone mury rozebrano w 1949 r.
Rytował Hans Finke (1800–1849) wg rysunku Gustava Schwartza (ok. 1800–1840), wydał Georg Gropius
1833
grafika
papier
staloryt kolorowany
12,3 × 16,8 cm
