Foto: zbiory Fundacji Trzy Trąby
Stojącą przy Wilhelmstrasse 77 rezydencję zaprojektował Carl Friedrich Richter. Wzniesiona w latach 1737–1739, była jednym z pierwszych pałaców nowej, arystokratycznej dzielnicy Berlina usytuowanej na południe od alei Unter der Linden. Reprezentowała typ barokowego pałacu proweniencji francuskiej, zwany entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem). Największym pomieszczeniem części reprezentacyjnej była dwukondygnacyjna sala na piętrze umieszczona w wysokim, środkowym ryzalicie i zajmująca całą jego powierzchnię. Po drugiej stronie ulicy, przy Wilhelmplatz, stał pałac joannitów, w którym w 1770 r. przyszła na świat Fryderyka Luiza, przyszła żona księcia Antoniego Henryka Radziwiłła, córk księcia Augusta Ferdynanda Pruskiego. Dawny pałac Schulenburga zajmowany był od 1790 r. przez hrabinę von Dönhof, morganatyczną żonę króla Fryderyka Wilhelma II. Posesję tę nabył w 1795 r. wojewoda wileński Michał Hieronim Radziwiłł, z przeznaczeniem na rezydencję dla swego syna Antoniego Henryka i poślubionej przezeń w 1796 r. księżniczki Luizy.
Po śmierci Antoniego i Luizy, w pałacu mieszkali synowie Wilhelm i Bogusław ze swoimi małżonkami, siostrami z książęcego rodu Clary und Aldringen. Pałac sprzedano w 1875 r. skarbowi państwa i po adaptacji wnętrz stał się rezydencją kanclerza Niemiec, Ottona von Bismarcka. Funkcję kanclerskiej siedziby utrzymał do II wojny światowej (w czasach hitlerowskich na sąsiedniej działce, wzdłuż ogrodu, postawiono nowy gmach). Pałac, pozostający w niezmienionym kształcie zewnętrznym od końca XVIII w., został zbombardowany w czasie II wojny światowej. Zrujnowane i wypalone mury rozebrano w 1949 r.
