W jej wyobrażeniu znalazł się herb Radziwiłłów położony na gwieździe orderowej otoczony wstęgą. Poniżej umieszczono pięć insygniów odznaczeń. Zostały one uporządkowane w układzie heraldycznym. Bez wątpienia można rozpoznać dwa z nich. Ostatnie, piąte, miejsce zajmuje Znak Honorowy za Długoletnią i Nieskazitelną Służbę. Dysponent pieczęci musiał więc wykazać się przynajmniej 15-letnią służbą wojskową lub cywilną. Odznaczenie to zostało wprowadzone w Imperium Rosyjskim przez Mikołaja I w 1827 r. Władca w dniu koronacji na króla Polski 12 maja 1829 r. ustanowił bliźniaczy znak w Królestwie Polskim. Można je było otrzymać za 15, 20, 25, 30, 35, 40, 45 lub 50 lat nieskazitelnej służby oficerskiej, lub na stanowisku cywilnym odpowiadającym w wojsku randze oficerskiej. W Królestwie Polskim Znak został nadany tylko raz w 1830 r. Na liście wojskowych, którzy zostali wyróżnieni tym odznaczeniem nie znalazł się jednak żaden Radziwiłł. Żaden przedstawiciel Rodu nie spełniał w tamtym czasie wymagań niezbędnych do uzyskania znaku przeznaczonego dla urzędników służby cywilnej. W związku z tym dysponent pieczęci musiał być odznaczony rosyjską wersją odznaki. Między przedstawicielami rodu Radziwiłłów można wskazać jedynie dwie osoby, które przez dłuższy czas pozostawały w służbie imperatorskiej: Leona Hieronima (1808–1885) i Macieja Józefa (1842–1907). Kolejnym odznaczeniem, jakie udało się rozpoznać jest widoczny w centralnym miejscu na wstędze Order Świętego Włodzimierza. Między ramionami krzyża wyraźnie zaznaczono miecze. Taka wersja odznaczenia była od 1855 r. przeznaczona dla osób wyróżnianych za zasługi wojskowe, co wyklucza Macieja Józefa. Biorąc pod uwagę, że kariera wojskowa Leona Hieronima nagle urwała się w 1857 r. możliwym jest, że to on był dysponentem omawianej pieczęci. Pozostałe ordery, ze względu na powtarzalność insygnium w postaci krzyża kawalerskiego z ozdobami między ramionami są trudne do jednoznacznej interpretacji.
autor i wytwórnia nieznane
1850
tłok pieczętny
mosiądz
odlewanie, cyzelowanie
12 x 3,8 cm
