Gobelin pochodzi z paryskiego domu Zofii Urusov Radziwiłł. Po bezpotomnej śmierci księżnej w 1889 r., jej zadłużony majątek przejęli wierzyciele oraz jedna z siostrzenic - księżna Barszczow. Zofia Radziwiłł nabyła gobelin w słynnym, paryskim Maison Jansen, który zajmował się projektowaniem tradycyjnych, historyzujących wnętrz łączonych z nowymi trendami. Gobeliny wykorzystywano do różnych celów, dekorowano domy zamożnych patrycjuszy, zamki, pałace, klasztory i kościoły. Zawieszano je również wzdłuż ulic podczas różnych uroczystości. W Brugii niektóre budynki nadal mają poziome pręty, do których niegdyś przywieszano tapiserie podczas procesji. Gobeliny były łatwiejsze w transporcie, niż monumentalne obrazy, z łatwością można było je zwinąć i dostarczyć w każde miejsce. Przez 3 stulecia (XVI-XVIII w.) Oudenaarde było jednym z wiodących ośrodków wytwarzających gobeliny we Flandrii. Oudenaarde było małym miasteczkiem, które rozpoczęło własną produkcję gobelinów na pocz. XVI w. Impulsem dla rozwoju tego rzemiosła był prawdopodobnie napływ tkaczy z Arras – miasta które było głównym centrum sztuki gobelinowej, aż do jego zniszczenia przez króla Ludwika XI w roku 1477. Początkowo Oudenaarde było mniejszym ośrodkiem niż Arras, Tournai, czy Bruksela. W 1541 r., w kronikach miejskich odnotowano, że aż 71 % mieszkańców utrzymywało się z produkcji gobelinów, szacuje się, że było to ok. 12-14 000 osób. W wyniku rosnącego popytu, produkcję gobelinów rozszerzono poza miasto, zaczęli tkać mieszkańcy w okolicznych wsiach. Kwitnący przemysł ściągał do Oudenaarde imigrantów, dość szybko miasto stało się drugim co do wielkości producentem gobelinów po Brukseli. Najwięcej gobelinów z Oudenaarde znajduje się dziś w największych muzeach Włoch, Hiszpanii i Francji. Zanim powstał gobelin, producenci zamawiali u malarza karton, który był szablonem podczas wyplatania. Kartony były intensywnie użytkowane, dlatego nie zachowało się ich wiele. Wykonanie kartonów było dość drogą inwestycją, w związku z czym używano ich wielokrotnie, w wyniku czego na różnych gobelinach pojawiają się identyczne elementy. Scena naszego gobelinu nawiązuje do roku 333 p.n.e. kiedy w bitwie pod Issos Aleksander Macedończyk pokonał perskiego króla Dariusza III. Do niewoli dostały się wówczas matka Dariusza–królowa Sysygambis, żona Statejra oraz córki Statejra II i Drypetis, a także sześcioletni syn Ochos. Zatem w centralnej części gobelinu przedstawiono dosyć znany motyw ikonograficzny „Rodzina Dariusz III przed Aleksandrem po bitwie pod Issos”. Na drugim planie gobelinu jesteśmy świadkami rozgrywającej się bitwy między Aleksandrem a Dariuszem. Jest to swoisty komentarz do sceny głównej. Gobelin ten, jest typowym przykładem kopiowania z kartonów, które były zaprojektowane do zupełnie innych scen biblijnych, tj. Estera przed Aswerusem, czy też królowa Saby przed Salomonem. Podobnie jest bordiurą, której motywy byłe powszechnie znane i często spotykane na innych gobelinach. Na bordiurze znajduje się Iustitia (Sprawiedliwość), Fides (Wiara), Charitas (Miłość), Spes (Nadzieja), Prudentia (Roztropność) i Concordia (Pokój i Zgoda).
Pieter van Kercken, Oudenaarde
1590
tkaniny
wełna, jedwab
tkanie
343 x 467 cm
